• Kopen we privé, dan moeten we direct betalen

    Van handelskrediet naar bankkrediet?

    In de tijd van de industriële revolutie hebben fabrikanten een regeling in het leven geroepen om haar massaproduct aan de consument te brengen. De fabrikant gaf aan haar afnemers/marktkoopmannen de tijd om eerst de goederen te verkopen voordat het inkoopbedrag van de goederen aan de fabrikant betaald hoeft te worden. Zo is het zakelijk betalingstermijn ontstaan van veelal 30 dagen.

    De fabrikanten gaf aan haar afnemers een vorm van krediet (handelskrediet). Een win – win situatie voor beiden. De fabrikant ontwierp op deze wijze de mogelijk om veel goederen af te zetten en de marktkoopmannen ontvingen een krediet waarvoor in principe geen rente betaald hoeft te worden.

    De betalingsregeling werd echter in de loop van tijd niet alleen gebruikt voor het leveren van goederen, maar ook bij het afnemen van diensten. Ook werd dit betalingstermijn gebruikt door eindgebruikers, die de afgenomen dienst of product niet verder gingen verkopen.

    Het termijn wordt in dit geval gebruikt om het bedrijf de tijd te geven om haar administratieve proces af te ronden voordat men tot betaling van de inkoopfactuur over gaat. Ook hier is een termijn van 14 tot 30 dagen reëel.

    De tendens van de laatste decennia is dat niet de verkopende partij het betalingstermijn bepaald, maar dat de afnemers, over het algemeen de grote (internationale) ondernemingen, dit via haar inkoopvoorwaarde oplegt. Als het betalingstermijn wordt vastgesteld op 14 tot 30 dagen, dan is dat voor de meeste bedrijven geen probleem. Maar het komt steeds vaker voor dat het betalingstermijn verlengd wordt tot 60, 90 en zelfs tot 120 dagen na factuurdatum. Zolang heeft een bedrijf toch niet nodig om de inkoopfactuur te verwerken, hoe groot een bedrijf ook is.? Veelal doen ze dit uit oogpunt van financieel voordeel. Ze misbruiken op deze manier hun leveranciers als gratis kredietverstrekker.

    Is het oude handelskrediet nu een alternatief voor bankkrediet geworden?

    In 2013 is weliswaar een wet van kracht geworden die tracht het betalingstermijn weer op de traditionele 30 dagen te brengen. Jammer genoeg heeft de wetgever in de wet de mogelijkheid gegeven om toch een langere termijn vast te stellen. Alleen als beide bedrijven geen problemen hebben met een langere betalingstermijn dan is dat volgens de wet toelaatbaar. Maar kunnen alle (kleine) bedrijven tijdens de contractbesprekingen “nee” zeggen tegen een (geëist) betalingstermijn? Veelal niet, want dan krijgen ze doodgewoon de opdracht niet. Voor het midden- en kleinbedrijf zou het dus beter zijn als bij wet geregeld gaat

      Neem vrijblijvend contact met ons op